Knot the gardener 3. "He touched her knee thirty years ago" ("Dotknął jej kolana trzydzieści lat temu")

Spróbuj powiedzieć sobie, co przychodzi ci na myśl, gdy mówisz MeToo. Historie, nazwiska, jakieś daty - kiedy to się stało, ile było takich przypadków? Prawdopodobnie nie będzie ich więcej w twojej pamięci. Podczas pisania tego rozdziału przyszły mi do głowy wszystkie rzeczy, o których nie napisaliśmy, rzeczy, o których zapomnieliśmy, rzeczy, które często nie łączą kropek. Spróbujcie sobie teraz wyobrazić, że nie wiedzieliście nic o MeToo, a waszym jedynym przewodnikiem był na przykład niejaki Radim Uzel.

Wszystko, co Ravi Knot musi zrobić, to strzelać losowymi cyframi z boku i uśmiechać się protekcjonalnie. W swoich artykułach i zarejestrowanych wystąpieniach publicznych w ciągu ostatnich dwóch dekad nie zacytował żadnej istotnej postaci ani nawet źródła przemocy seksualnej i molestowania. To, jak bardzo jest zdezorientowany w tych tematach w swojej jedynej książce z dziesięciu w ciągu ostatniej dekady, było końcem poprzedniego rozdziału tej serii.

Aktorki te zdobyły 5 Oscarów i 19 nominacji do Oscara, 8 Złotych Globów i 19 nominacji do Globów oraz 5 nominacji do telewizyjnych nagród Emmy. Niektóre z nich zagrały w najbardziej udanych filmach i programach telewizyjnych ostatnich dwóch dekad, a większość z nich wspięła się na szczyt na krótko przed tym, jak odważyły się upublicznić swoje oskarżenia. Mówienie o tych kobietach u szczytu ich kariery, jako o tych, które szczyt mają już za sobą, jest obraźliwe i skrajnie niedoinformowane. Niektóre z tych aktorek doświadczyły gwałtu całkowicie poza przemysłem filmowym lub miały patologiczne prywatne relacje z gwałcicielami i nie byli to reżyserzy, z którymi pracowały. Twierdzenie, że próbowały tylko pławić się w chwale, jest bezwstydne i obrzydliwe.

(Powiedzmy tylko, że dwie znane twarze MeToo, Rose McGowan i Asia Argento, to nieco bardziej skomplikowane przypadki, ale one również miały problemy psychologiczne i inne wynikające z nadużyć, a McGowan miała raka w ostatnich latach. Powiedzenie im: "Nie działasz już tak dużo i chcesz być bardziej widoczna" jest również bezczelne, ponieważ ignoruje konsekwencje, jakie może mieć przemoc seksualna).

Twierdzenie Knota o "wycofywaniu się ze sławy" jest również bezsensowne, ponieważ niektóre oświadczenia i doniesienia o przestępstwach były anonimowe, a kobiety, o których mowa, nie zyskały żadnej sławy, po prostu wykazały się odwagą, by zabrać głos. Nie chodziło im bezpośrednio o siebie, ale o pokazanie, że niektórzy mężczyźni zrobili to samo wielu innym kobietom. Nawiasem mówiąc, to najczęstsze odkrycie - rzadko który mężczyzna jest oskarżany tylko przez jedną kobietę. Pojedyncze oskarżenie jest wątpliwe, wiele oskarżeń jest bardziej wiarygodnych.

Wreszcie, trzecią grupą maltretowanych lub zgwałconych kobiet są te, które nigdy nie stały się sławne. Dzieje się tak właśnie dlatego, że po podobnych doświadczeniach zrezygnowały z działania, a teraz zeznają jedynie z samozaparciem lub ich wyznania zostały odnalezione w starszych zapiskach - artykułach, książkach czy pamiętnikach. Tak więc nie "nagle" sobie przypomnieli, ale zapisali to dawno temu; tylko media odkryły to później.

Miliony sfabrykowanych przypadków?

W branży filmowej były setki kobiet, które zgłosiły się z oskarżeniami, ale na całym świecie - poza przemysłem rozrywkowym - były ich miliony. Tylko w ciągu pierwszego dnia(!) ponad 4,7 miliona kobiet na całym świecie użyło hashtagu "MeToo" w mediach społecznościowych w około 12 milionach postów i były to zarówno nastolatki, jak i 70-letnie panie. Była to prawdziwa rewolucja kulturowa, której znaczenia nie można ignorować ani kwestionować. Osobiście widziałem kilkadziesiąt z tych postów w moim kręgu znajomych na Facebooku, całkiem możliwe, że ponad sto. Rozumiem, że Radim Knot, który nie porusza się po Facebooku ani Twitterze, mógł przegapić taką falę. Gdyby go nie ominęła, byłaby nadzieja, że nie wypowiadałby się tak bezwiednie w wywiadach i artykułach.

Jeśli chodzi o showbiznes, to nawet tam zapowiedź była daleka od wpływu na reżyserów filmowych, którzy są w zdecydowanej mniejszości. Szczekający reżyserzy są jedynie fantazją Knota na temat tego, jak działa przemysł filmowy i medialny w jego laickim ujęciu. Byli to głównie producenci, szefowie studiów filmowych, szefowie firm telewizyjnych, szefowie programów informacyjnych i rozrywkowych oraz felietonów, szefowie dużych firm. Nie reżyserzy, z którymi idzie się na drinka i kawę, poflirtować i "być wdzięcznym". Listy oskarżonych (i niektórych usuniętych ze stanowisk, a niektórych skazanych) zostały opublikowane przez Glamour, Vox i New York Times.

Gdyby to była norma, system by się załamał

Powyższe statystyki jasno pokazują, że MeToo - nawet w Hollywood, a co dopiero gdziekolwiek indziej - nie jest kwestią relacji między reżyserem a aktorką, a kilku oskarżonych reżyserów naprawdę nie tylko flirtowało, a aktorki naprawdę nie były wdzięczne za możliwości. Nie można też mówić o łatwości zemsty, bo gdyby robiły to wszystkie lub większość aktorek, reżyserów i producentów, Hollywood z trudem mogłoby dalej funkcjonować po MeToo. Prawdziwe lub fałszywe oskarżenia logicznie pogorszyłyby karierę aktorek, gdyby postawiły przeciwko sobie większość mężczyzn na wysokich stanowiskach. Nie działają więc tanie oskarżenia i obwinianie ofiar.

Czy ktoś kiedykolwiek oskarżył naprawdę znanych reżyserów, takich jak Steven Spielberg, Michael Bay, Christopher Nolan, Ridley Scott, Robert Zemeckis czy Clint Eastwood? Nikt nigdy nie znalazł się na liście piętnastu najbardziej utytułowanych reżyserów wszech czasów. Nawet reżyserzy tacy jak Woody Allen czy Roman Polański, którzy mieli swoje skandale seksualne dekady temu, nigdy nie zostali oskarżeni przez żadną aktorkę o proszenie o coś niestosownego. Polański molestował 13-letnią dziewczynkę pod wpływem narkotyków w latach 60-tych, a Allen miał romans z nastoletnią adoptowaną córką swojej byłej partnerki Mii Farrow w latach 90-tych. W międzyczasie, jako reżyserzy, obaj obsadzili dziesiątki aktorek, zarówno sławnych, jak i aspirujących, w swojej ponad 50-letniej karierze i nie zrobili nic, co uznaliby za niestosowne, ani nie wypowiadali się w okresie rozkwitu MeToo, w co większość ludzi bardzo łatwo by uwierzyła.

Jednocześnie wielu obserwatorów zauważyło, że podczas gdy MeToo było burzliwe w branży filmowej i miało lawinowy wpływ na środowisko biznesowe i medialne, a wielu dyrektorów dużych firm i szefów newsroomów musiało się wycofać, prawie w ogóle nie wpłynęło to na branżę muzyczną, w której wyraźnie istnieją znacznie bardziej mafijne powiązania i prawa milczenia. Jednak 60-70% osób w tym obszarze i w różnych krajach w anonimowych ankietach zgłasza doświadczenia związane z molestowaniem seksualnym.

Jednym z popularnych stereotypów ruchu MeToo, zasugerowanym przez Radima Uzela, jest twierdzenie, że "od teraz wszyscy mężczyźni będą się bali nawet spojrzeć na kobietę". Ale to nie przede wszystkim kobiety zgłaszające molestowanie są histeryczkami. Histeryczkami są osoby, które oskarżają je o bycie histeryczkami i które same, wbrew faktom, przesadzają. Albo dlatego, że nie znają faktów i nie chcą ich znać, albo dlatego, że chcą uspokoić własne wyrzuty sumienia. Gdyby Radim Uzel powiedział, że media wyolbrzymiają wiadomości show-biznesowe i że tabloidy uwielbiają donosić o bardziej trywialnych sprawach, zmniejszając w ten sposób przestrzeń dla poważniejszych spraw, byłoby to uczciwe spostrzeżenie. Ale on podlega tabloidom i sam jest ich produktem i twórcą - w końcu jego medialna osobowość została stworzona głównie przez Raport NEI i Blesk. Bagatelizował zasadność spraw innych kobiet, wypowiadając się na temat show-biznesu.

Wzrost i upadek Harveya Weinsteina

Były producent i współwłaściciel studia Miramax, 68-letni obecnie Harvey Weinstein, był raczej średniej wielkości rybą pod względem przychodów. W szczytowym momencie swojej kariery jego majątek wynosił około 300 milionów dolarów, co jest niewiele w porównaniu do 3,7 miliarda dolarów Stevena Spielberga. Był jednak niemal monopolistą w dochodowym biznesie filmów artystycznych - w swojej karierze wyprodukował ponad 300 filmów, które zdobyły łącznie 81 Oscarów. Obecnie odsiaduje 23-letni wyrok za jeden udowodniony gwałt i jedną napaść seksualną o charakterze niekoitalnym, ale w swoim życiu zrobił o wiele więcej rzeczy, których dowody nie zostały udowodnione w sądzie, ale mimo to są dobrze opisane i określone w czasie. Świadczą o tym nie tylko pojedyncze kobiety, ale także inne osoby z branży filmowej, ponieważ Weinstein ma złą reputację od kilkudziesięciu lat - na festiwalu filmowym w Cannes, gdzie gwałcił aktorki po hotelach, zyskał wysłużony kryptonim "cochon" (świnia, świnia, prosię).

Nie chodzi tylko o aktorki. Wręcz przeciwnie, to później jego dwie byłe osobiste asystentki, Zelda Perkins i Rowena Chiu, które również były przez niego molestowane i które były nawet prawnie zobowiązane do zachowania tajemnicy, ale znalazły odwagę, by przerwać milczenie pod groźbą konsekwencji prawnych. (Dla przypomnienia, Weinstein miał wielu osobistych asystentów w swojej karierze w kilku biurach na kilku kontynentach; Perkins i Chiu nie były wyłącznymi świadkami i ofiarami, po prostu miały szersze spojrzenie niż inni).) Reżyser Quentin Tarantino, którego karierę Weinstein pomógł rozpocząć, potwierdził z przepraszającym wstydem, że wiedział o zachowaniu Weinsteina w latach 90-tych, ale nic z tym nie zrobił, mimo że ten nękał i groził jego byłej dziewczynie, Mirze Sorvino. Brad Pitt był tak zdenerwowany, że w 1998 roku rzucił Weinsteinem o ścianę i powiedział mu, że zabije go, jeśli kiedykolwiek ponownie skrzywdzi jego ówczesną dziewczynę Gwyneth Paltrow.

Media wiedziały o działaniach Weinsteina, ale bały się drukować już przygotowane historie, ponieważ groził im wielomilionowymi pozwami o likwidację. Jednak już w 2004 roku pojawił się co najmniej jeden artykuł w Vanity Fair o potwornym zachowaniu Weinsteina wobec jego podwładnych. Dlatego też ostateczne rewelacje opublikowane w New York Times i New Yorker w październiku 2017 roku były nie tyle szokiem, co ulgą, podobnie jak w przypadku pęknięcia totalitarnego reżimu, w którego zgniliznę nikt nie wątpi.

Kogo zamierzał zgwałcić?

Przedstawmy zatem podstawowy przegląd tego, co stopniowo pojawiało się na temat Weinsteina w ciągu ostatnich czterdziestu lat. Zaczynam od listy w USA Today, która w skrócie opisuje przypadki 87 ofiar, z których siedem jest nienazwanych. Istnieją oczywiście inne listy, o różnej długości i szczegółowości. Można również znaleźć przejrzystą listę, ale bez szczegółów, w Wikipedii, która opisuje 106 spraw, które skumulowały się od 2017 do 2020 r. Weinstein ma w rzeczywistości kolejny proces w Los Angeles po procesie w Nowym Jorku. Po przeczytaniu list nie jest zbyt zaskakujące, że nie ma ani jednej aktorki, której kolana dotknął 30 lat temu.

Pierwsza sprawa o gwałt sięga późnych lat 70-tych, kiedy to młoda promotorka muzyczna Hope Exiner D'Amore nie miała szans na karierę w show-biznesie i pozostały jej jedynie brzydkie wspomnienia z pokoju hotelowego, z którego nie mogła uciec. Pod koniec lat 80. Weinstein miał zgwałcić brytyjską aktorkę Lysette Anthony w jej domu. Na początku lat 90. miał zgwałcić, a następnie przez kilka lat brutalnie molestować włoską aktorkę Annabellę Sciorrę. W 1992 roku zgwałcił pracownicę swojej firmy Miramax w archiwum w piwnicy. Kobieta, o której mowa, posługuje się tylko pseudonimem, ale jej opis brzmi bardzo żywo i wiarygodnie. Rozmawiała o incydencie z ówczesnymi współpracownikami, którzy potwierdzają go z perspektywy czasu i opisują sytuację jako punkt zwrotny - niektórzy opuścili firmę w proteście.

Aktorka Rose McGowan została ewidentnie zgwałcona przez Weinsteina na festiwalu filmowym Sundance w 2007 roku, o czym już wtedy pisała na Twitterze. Weinsteinowi nic się jednak nie stało, ponieważ nie wymieniła go bezpośrednio w poście, a on zdołał ją zastraszyć. Ale dla wielu osób było już wtedy jasne, co się stało i kto to był. W każdym razie Rose McGowan nie można winić za "zbyt późne opamiętanie", jak lubi twierdzić Radim Uzel.

Powinien był zgwałcić norweską aktorkę Natasssię Malte w 2008 roku, a następnie masturbować się nad jej martwym ciałem. Jednym z najgorszych przypadków jest aktorka Paz de la Huerta, którą zgwałcił dwukrotnie pod koniec 2010 roku. Jej przypadek przewyższa chyba tylko Jessica Mann, którą Weinstein zgwałcił na różne sposoby w sumie trzy razy, a w ostatnim akcie w 2013 roku, kiedy przyszła do niego mówiąc, że ma chłopaka i chce zakończyć ten patologiczny związek, podarł na niej spodnie i krzyknął "jesteś mi winna jeszcze jeden raz". To właśnie gwałt na Jessice Man został ostatecznie udowodniony w sądzie.

Dość przerażający był przypadek Melissy Thompson, która jako świeżo upieczona absolwentka ekonomii zaprezentowała Weinsteinowi swój start-up technologiczny w 2011 roku. Podczas prezentacji obmacywał ją po spódnicy, a następnie zaciągnął do swojego pokoju hotelowego, gdzie ją zgwałcił. Melissa Thompson potępiła Weinsteina, ale następnie została oszukana przez adwokata Benjamina Brafmana, któremu powierzyła obciążające ją dowody. Zmanipulował ją, by myślała, że reprezentuje ofiary Weinsteina, pracując dla niego. Nawiasem mówiąc, Brafman jest jedną z najbardziej odrażających postaci na amerykańskiej scenie prawnej - reprezentował także innego znanego sprawcę nadużyć seksualnych, Dominica Strauss-Kahna, i wielokrotnie bronił różnych bossów mafii i najgorszych przedstawicieli przemysłu farmaceutycznego, takich jak Martin Skhreli.

Inne czyny i reakcje obronne ofiar

(Poniższy fragment zawiera szczegółowy opis przemocy seksualnej - red.) Statystyki pokazują również, że Weinstein co najmniej trzykrotnie zmuszał się do seksu oralnego z różnymi kobietami - przypadki te miały miejsce od lat 70. do 2004 r. Sześć razy ponownie zmuszał się do seksu oralnego z różnymi kobietami (co nadal jest rodzajem gwałtu), w 1984, 1996, 1997, 2000, 2006 i 2015 roku. Jedną z ofiar była szwedzka producentka Mimi Haley, z której pochwy wyciągnął zakrwawiony tampon i wykonał na niej seks oralny pomimo jej oporu. Istnieją również cztery nieokreślone, ale poważne napaści seksualne od lat 90. do 2011 r., których ofiary zgłaszały Weinsteinowi policję i wielokrotnie kontaktowały się z prawnikami, ponownie bezskutecznie.

W 2004 roku Weinstein molestował tancerkę Ashley Matthau na planie filmowym, a gdy zaciągnął ją do pokoju, uklęknął nad nią i wytrysnął na jej piersi. Natychmiast wynajęła prawnika, ale Weinstein i jego prawnik zagrozili, że "publicznie obrzucą ją błotem", a ona zgodziła się na umowę o poufności. Włoska modelka Ambra Battilana Gutierez nagrała nawet audio w 2015 roku, w którym Weinstein przyznaje się do obmacywania jej. Jednak udało mu się również zmusić ją do zawarcia umowy o zachowaniu poufności. Wspomniana asystentka, Zelda Perkins, była świadkiem gwałtu na swojej koleżance podczas Festiwalu Filmowego w Wenecji w 2018 roku. On również zmusił ją do zawarcia umowy, by nigdzie o tym nie wspominała.

W sumie dwadzieścia przypadków można sklasyfikować jako gwałty, z których ostatnie miały mieć miejsce w 2016 i 2017 roku, a poprzednie dwa w 2013 roku, więc były to świeże, bezkarne przestępstwa. Inne przypadki obejmują przymusową masturbację jego penisa (1999), przymusowy nadzór nad jego masturbacją przy siedmiu okazjach (od 2000 do 2015), wpychanie palców do jej pochwy, wielokrotne dotykanie jej piersi, pośladków i krocza, zmuszanie do wspólnego prysznica i niezliczone przymusowe masaże różnych części ciała. Kilka kobiet musiało nawet patrzeć, jak wstrzykuje sobie penisa, aby uzyskać erekcję. Oczywiste jest, że wcale nie cierpiał na nadmierne pożądanie seksualne i sprawność seksualną, a jego zachowanie nie miało absolutnie nic wspólnego z wysokim poziomem testosteronu, a jedynie z władzą, ponieważ realistycznie Weinstein był raczej impotentem.

Wiele przerażających historii przedstawia, że Weinstein najwyraźniej cierpiał na ogromne napady wściekłości. Jego pokoje hotelowe były zaśmiecone połamanymi przedmiotami, a po incydentach na podłodze, lustrze i desce klozetowej pozostawała krew, a niektóre kobiety nosiły głębokie rany po jego paznokciach. Była modelka Juliana De Paula opisała, jak Weinstein rzucił się na nią i gwałtownie ją pocałował, a następnie gonił ją nago po pokoju, podczas gdy ona rzuciła w niego odłamkiem szkła. Aktorka Lauren Holly powiedziała, że odepchnęła go i uciekła, gdy chwycił ją po tym, jak wyszedł nago spod prysznica. Aktorka Katherine Kendall również uciekła przed nim, gdy był nagi i odmówił wypuszczenia jej z pokoju. Aktorka Claire Forlaini uciekła mu nawet pięć razy przy różnych okazjach w ciągu kilku lat, tak wytrwały był w swoim pościgu i próbach poradzenia sobie, gdy była sama.

Niektóre aktorki, takie jak Ashley Judd, Rossane Arquete, Heather Graham i Tara Subkoff, zdecydowanie go odrzuciły i nie stały się sławne lub ich obiecujące kariery zostały wstrzymane. Jednak przynajmniej Arquette i Graham są bardzo utalentowane i przez lata pojawiały się artykuły z pytaniem, dlaczego nie grają już tak często. Cóż, Harvey Weinstein się tym zajął. Okradł Ashley Judd z jej roli we Władcy Pierścieni (2000), a następnie pozwała go za to. W międzyczasie reżyser Władcy Pierścieni, Peter Jackson, potwierdził, że nazwiska Ashley Judd i Miry Sorvino znalazły się na czarnej liście Weinsteina. Aktorka Anne Heche, która była molestowana w dzieciństwie i nie ukrywała swojej lesbijskiej orientacji, uciekła z pokoju po tym, jak Weinstein wyciągnął na nią penisa i straciła rolę, którą jej zaproponowano. Salma Hayek przeszła przez piekło znęcania się na planie filmu Frida (2002), kiedy była publicznie poniżana lub zmuszana do niekończącego się kręcenia sceny lesbijskiej, w której musiała być naga. Wymusił tę scenę jako zemstę za to, że nie chciała uprawiać z nim seksu.

Jeśli podzielimy zgłoszone czyny Harveya Weinsteina na osi czasu, jasne jest, że niektóre z nich miały miejsce ponad trzydzieści lat temu, ale były bardzo poważne, w rzeczywistości najpoważniejsze. Było ich więc kilka w latach siedemdziesiątych, około siedmiu przypadków w latach osiemdziesiątych, około dwudziestu pięciu przypadków w latach dziewięćdziesiątych, prawdopodobnie ponad trzydzieści przypadków w pierwszej dekadzie tego wieku i prawie sześćdziesiąt przypadków w ciągu ostatnich dziesięciu lat, ale tak naprawdę tylko siedem lat, ponieważ pełne ujawnienie nastąpiło w latach 2017-2018. Tak więc zdecydowana większość przypadków jest znacznie młodsza niż trzydzieści lat, a ponad połowa miała mniej niż dziesięć lat, a najprawdopodobniej mniej niż pięć lat. Tak więc "dotknięcie kolana 30 lat temu" nie jest tak naprawdę typowym przykładem.

Łatwo jest stać się ofiarą

Nawet taka lista wykroczeń i przestępstw raczej nikogo nie przekona, więc będą bronić Weinsteina na tej podstawie, że musiała istnieć jeszcze jakaś "współpraca" kobiet, które dopiero później zaczęły nazywać siebie "ofiarami", "pokrzywdzonymi" lub "ocalałymi". Pojawiają się niezamówione porady, że powinny były mieć na tyle rozwagi i rozsądku, aby unikać lub nie uczestniczyć w pewnych rzeczach. Zapomina się o tym, że niektórzy z nich mieli zaledwie 16, 17, 18 lub 19 lat, a większość z nich była w wieku 20 lat. Stawili czoła multimilionerowi z ogromnymi koneksjami, który twierdził, że może powstrzymać policję i sądy jednym pstryknięciem palców. Człowiek, który jest również bardzo przyjazny, ojcowski i pewny siebie, gdy spotykają się po raz pierwszy.

Nawet przemówienie Weinsteina w sądzie tuż przed wyrokiem opierało się na fakcie, że zrobił tak wiele dla kina, z czym nie możemy się nie zgodzić. W swojej ostatecznej obronie nie przyznał się do winy, mówiąc jedynie ogólne frazesy o żalu, jeśli nieumyślnie kogoś skrzywdził. Po tym nastąpiło użalanie się nad sobą, że jego praca artystyczna i działalność charytatywna zostaną zapomniane. Mówi się jednak, że "nakręcił więcej filmów o kobietach i nakręconych przez kobiety niż jakikolwiek inny filmowiec", i to w czasach, gdy nie było to tak modne jak dziś. "Byłem pierwszy, byłem pionierem!" brzmiało ostatnie publiczne wyznanie tego obrzydliwego potwora.

Zaślepiony

Pytanie, które można wielokrotnie zadawać Radimowi Knotowi, brzmi: czy naprawdę jest tak niedoinformowany, czy też celowo ma założone klapki na oczy. Co mogło spowodować, że wielokrotnie powtarzał kompletne bzdury, które w żaden sposób nie są związane z rzeczywistością? W jaki sposób, spośród setek odmian molestowania seksualnego i przymusu, może on wybrać najmniej szkodliwą, i to w zasadzie zmyśloną, i zbudować na niej cały obraz?

Ze wszystkich artykułów, książek, które napisał i wywiadów, których udzielił w ciągu ponad trzech lat, odkąd MeToo stało się powszechnie znane, nigdy nie wspomniał o żadnym z powyższych. Nigdy nie wskazał, ani poprzez opis, ani poprzez krótkie wyrazy współczucia, że dzieją się straszne rzeczy i że molestowanie seksualne i przemoc są bardzo powszechne. Nie jest nawet jasne, czy w ogóle uznaje kategorię "molestowania seksualnego" i czy istnieje dla niego środek między "flirtem" a "gwałtem". Zawsze podkreślał tylko "jak bardzo jest to przesadzone" i że "miejmy nadzieję, że szaleństwo wkrótce nadejdzie i nas nie dosięgnie".

Przemawiając na konferencji poświęconej MeToo na Uniwersytecie Karola, dał do zrozumienia, że "powinien dostać dożywocie za swoją długą praktykę klepania pielęgniarek po pupach". Podczas gdy Weinstein dostał 23 lata więzienia za jeden gwałt i jedną napaść seksualną, Radim Uzel otrzymał tę serię artykułów tylko za swoje przesadzone żarty.

Rozumiem, że ten artykuł może wydawać się wyczerpujący, ale jasne jest, że wiele rzeczy nie zostało powiedzianych. W czwartej części tej serii omówię początki dezinformacji wokół MeToo i przyjrzę się, w jaki sposób Ravi Uzl zdołał zignorować fakty oraz skutki i reakcję MeToo w Czechach. Jednocześnie pojawi się dodatek dotyczący kontrowersji związanych z niektórymi zagranicznymi aktorami, tak aby przedstawienie wydarzenia nie było jednostronne. Celem tej serii nie jest z góry oznaczanie wszystkich mężczyzn jako winnych, co byłoby absurdem, ale zapewnienie jak najbardziej kompleksowego obrazu ludzkich zachowań seksualnych. Radim Knot niestety nie podołał temu zadaniu przez całą swoją karierę.