Nie chcieć dzieci. Ostatnie tabu pokolenia Y

Mam trzydzieści cztery lata. Jestem kobietą, zdrową, płodną i bezdzietną. Jeśli czytasz ten artykuł i te same cechy odnoszą się do ciebie pod względem wieku i stanu cywilnego, prawdopodobnie rozpoznasz siebie w jednej z poniższych historii - i prawdopodobnie masz kilka własnych.

Niedawno zdarzyło mi się, że ktoś zwrócił się do mnie w dyskusji jako do eksperta od zasiłków macierzyńskich. Moje podejście do tej kwestii koncentruje się wokół niejasnego przeczucia, że gdybym miała dziecko, prawdopodobnie byłabym bardzo biedna. Nigdy nie przyszło mi do głowy, by zbadać to szczegółowo. Nie mam ku temu powodu.

Po prostu jestem w "pewnym wieku" i nie mam dziecka, więc to oczywiste, że chcę je mieć, zajmuję się tym i przygotowuję się do tego. Prawda? Mój jeszcze nieistniejący i, w tym momencie, całkowicie wyimaginowany odgałęzienie ma już sprzęt schowany w piwnicy moich rodziców. Moja mama odmówiła wyrzucenia lub przekazania różnej wielkości śpioszków i bucików po dzieciach mojego rodzeństwa, ponieważ przeraża ją myśl, że nigdy nie będę ich potrzebować.

W miarę jak odhaczam kolejne i bardziej istotne rzeczy z mojej życiowej listy życzeń, na której poród wciąż jest podejrzanie nieobecny, cała ta presja zaczyna mnie stresować - i denerwować. Próbuję odpowiedzialnie radzić sobie ze wszystkimi argumentami, krytyką i dobrymi radami, które spadają na moją głowę, przed sobą i innymi.

Bezdzietne kobiety, do których na razie się zaliczam, spotykają się z krytyką ze wszystkich stron - ze strony konserwatystów i zwolenników tradycyjnej rodziny (czymkolwiek by ona nie była), ze strony premiera, który chce ratować system emerytalny poprzez zwiększenie dzietności (nie podejmując żadnej próby stworzenia realnej polityki prorodzinnej), ze strony przypadkowych dyskutantów na Facebooku i, niestety, ze strony najbliższych mu osób.

To twój obowiązek

Krytyka z pozycji konserwatywnych opiera się na jednym podstawowym stanowisku, które trudno podważyć na pierwszy rzut oka - że posiadanie dzieci jest naturalne dla kobiety. Większość uważa, że i tak wszyscy tego chcemy, a jeśli nie, to zostało to niezdrowo stłumione przez społeczeństwo / nadmierną ambicję i pragnienie kariery / niebezpieczną ideologię płci / traumę z dzieciństwa (niepotrzebne skreślić).

Nadbudową argumentu o naturalności jest argument o obowiązku - fakt, że posiadanie dzieci jest dla kobiety naturalne, oznacza, że jest ona do tego tak zwana przeznaczona, jest to jej przeznaczenie, a zatem w rzeczywistości jest to trochę obowiązek.

Argument o obowiązku jest łatwy do odparcia. Opiera się on na przekonaniu, że to, czego ludzkość w ogóle potrzebuje do przetrwania, to produkcja potomstwa, co z pewnością było prawdą przez większość naszej historii, ale nie do końca jest prawdą w XXI wieku. Coraz więcej badań, analiz i prognoz potwierdza, że nieposiadanie dzieci jest być może najbardziej odpowiedzialnym wyborem ze wszystkich, jeśli chodzi o przetrwanie ludzi na Ziemi.

Nie ma jednak sensu wmawiać sobie, że jest to główna motywacja kobiet, które decydują się na bezdzietność. Dla wielu motywacją może być to, że mogą robić ze swoim życiem, co chcą, na przykład podróżować (tak jak ja), a tym samym wytwarzać ślad węglowy dla planety tylko nieznacznie mniej destrukcyjny niż prokreacja większej liczby małych mieszkańców.

Ale nawet z racjonalnego punktu widzenia argument, że kobiety mają obowiązek rodzenia dzieci, nie ma sensu. Nacisk na obowiązek jest niczym więcej niż reliktem starego porządku, w którym rola kobiety w społeczeństwie jest jasno określona - i czysto celowa. I to właśnie rozluźnienie tych nakazów, które pozwoliło całemu pokoleniu kobiet wziąć pierwszy oddech i odkryć wszystko, co życie we współczesnym społeczeństwie ma do zaoferowania, jest powodem, dla którego tak wiele kobiet nie wybiera dziś macierzyństwa - mają w swoich rękach to, czego od dawna im odmawiano. Wolność wyboru.

To wbrew naturze

Trudniej było odpowiedzieć na argument dotyczący natury. Można wdać się w dyskusję na temat tego, czym właściwie jest ta natura (w końcu twierdzenie, że Afroamerykanie nie są do końca ludźmi, a zatem posiadanie ich jako niewolników jest naturalne, było kiedyś również uważane za niekwestionowaną prawdę). Nasz pogląd na to, co jest, a co nie jest naturalne dla ludzi, zmienia się, ponieważ sama idea "naturalności" jest konstruktem kulturowym.

Z drugiej strony, rodzenie dzieci nie jest tak łatwo odrzucane. Nawet ja, niezdecydowany bezdzietny i przekonany konstruktywista społeczny, nie mogę tego tak uprościć. To, że kobiety rodzą dzieci, jest faktem biologicznym, nikt inny nie może tego zrobić i tak, jesteśmy do tego naturalnie uzdolnieni. Ale może nie o to chodzi. Posiadanie dzieci może być tak naturalne, jak seks, apetyt i chęć okazjonalnego poplotkowania o teściowej czy sąsiadce - ale czy chęć podjęcia się tego zadania jest równie naturalna?

Czy dla mnie, jako kobiety, naturalne jest nie tylko bycie matką, ale także pragnienie bycia matką? I co to znaczy, że niektóre kobiety po prostu nie mają takiej potrzeby - że są "wbrew naturze"? Albo że to normalne i naturalne, że niektóre kobiety nie chcą mieć dzieci, zawsze tak było, ale ze względu na ustawienia ról płciowych i oczekiwania społeczne nie wolno o tym głośno mówić, więc tak naprawdę przestało to być normalne?

Wszyscy mają jasność

Nic dziwnego, że krytyka kobiet, które nie chcą mieć dzieci, odzwierciedla ogólnie konserwatywne podejście do kwestii płci, stereotypy dotyczące tego, co czyni kobietę kobietą i jaka jest jej rola w społeczeństwie.

Co ciekawe jednak, podczas gdy większość z tych postaw jest obecnie przedmiotem wielu dyskusji, a debata na temat statusu i możliwości kobiet w polityce, biznesie i życiu zawodowym, czy w rodzinie jako takiej, prowadzona jest na wielu płaszczyznach, decyzja o całkowitym pominięciu rodziny jest nadal tabu. Nie ma zwyczaju o tym mówić, a jeśli już ktoś próbuje, to rzadko spotyka się to ze zrozumieniem.

I tu być może dochodzimy do sedna sprawy. Bo nawet jeśli pięknie rozprawimy się z powyższymi argumentami i pokażemy, że chęć posiadania dzieci nie jest ani obowiązkiem, ani wrodzoną naturą, to wciąż za mało. Uniesione brwi, zdumione pytania i jawne potępienie są nieuniknione.

Wybór posiadania lub nieposiadania dzieci jest najbardziej osobistą i intymną decyzją, jaką kobieta może podjąć w swoim życiu, i jedną z najtrudniejszych. Jednak społeczeństwo wydaje się mieć jasność dla każdej z nas.